Mooie uurtjes bij je sportclub, na de vakantie mag het weer

Als 8-jarig jongetje zette ik mijn eerste stappen op het voetbalveld. Ik was geen talent, moest het van mijn inzet hebben. Toen ik mijn eerste wedstrijd mocht spelen, wilde ik rechtsback staan, net als mijn vader! Negen seizoenen lang stond ik op die plek. Na mijn overstap naar de senioren heb ik de back-positie verlaten. 23 jaar lang mocht ik als stofzuiger op het middenveld spelen. Enige tijd terug speelde ik mijn laatste wedstrijd. Het elftal was in de loop der jaren sterk veranderd. Het telde nu zelfs elf nationaliteiten met evenzoveel verschillende culturen. Mijn laatste wedstrijd, aanvang 10.00 uur, omschrijft de charme van deze cultuurverschillen.

Mijn laatste wedstrijd.. Om 09:15 uur arriveer ik in de kantine. Onze leider Kees is afwezig en heeft zijn verantwoordelijkheid overgedragen aan zijn assistent Hans, die ook vandaag zijn laatste wedstrijd speelt. Samen met Hans drink ik, net als iedere zondag, eerst een bakkie koffie. Om 9.30 uur besluiten we om naar de kleedkamer te gaan. Gelukkig komen we in de kleedkamer wat medespelers tegen (jeugdige spelers gaan tegenwoordig rechtstreeks naar de kleedkamer om daarmee te maskeren dat ze eigenlijk te laat zijn). We tellen 8 spelers. O ja, en Wil zou fluiten, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Cambodjaan Bouly komt de kleedkamer binnen; we zijn met negen. Zeven spelers is voldoende om te mogen spelen. We doen een beroep op de tegenstander, zij leveren een scheidsrechter.

Het is nu 09:55 uur en Spanjaard Fernando, speler nummer tien, begint aan zijn warming-up. Een auto komt het parkeerterrein oprijden met daarin een stevige Antilliaan, het is onze Ed. Hij had zelf bedacht alleen de tweede helft mee te doen. Hij is al omgekleed en kan direct aan de bak. We zijn met elf! Na 30 minuten spelen, staan we met 1-0 achter en komt onze Griek Tasos het voetbalveld oplopen. We hebben zowaar een reserve.
Hans heeft inmiddels 1-1 gemaakt en onze Griek Emanuel raakt geblesseerd. Gelukkig hebben we Tasos (Griek) nog. De tegenstander maakt net voor rust 2-1. In de rust wissel ik met Emanuel die weer hersteld is van zijn blessure. Ik ga naar de kleedkamer en realiseer mij dat het hiermee over is. Het begin was weer hectisch, onvergetelijk en toch ook heel bijzonder.
Plots gaat de deur van de kleedkamer open en Emanuel stapt naar binnen. De speler die mij vervangen heeft! Verwonderd kijkt hij de kleedkamer in en zegt in zijn beste Nederlands: “Waar zijn de spelers?” Ik zeg: “Die zijn 10 minuten geleden al begonnen aan de tweede helft.” “O, ik was even aan het bellen”, zegt hij en maakt zich op om aan ‘zijn’ tweede helft te beginnen. Had mijn team toch nog de tweede helft met een man minder moeten beginnen. We verliezen de pot uiteindelijk met 1-4.

In al die jaren heb ik weinig gewonnen maar ontzettend veel plezier gehad. Mooie herinneringen overgehouden aan al die mooie uurtjes op en rond het voetbalveld. Deze zijn mogelijk gemaakt door mijn voetbalclub, een club die nooit verloren mag gaan. Een club waar ik altijd mijn mooiste moment van de week beleefde. Nu ik gestopt ben met voetballen en mijn sportieve ambities probeer te verwezenlijken op een fiets met dunne bandjes en de nodige versnellingen, krijg ik toch weer de kriebels als ik denk aan al die sportliefhebbers die weten dat zij na hun vakantie weer voor het “echie” kunnen sporten.